Košarkaši Crvene zvezde osvojili su Kup Srbije, pošto su u finalu bili bolji od "večitog" rivala Partizana - 74:64 (23:23, 13:11, 16:13, 22:17). To je deveti trofej za beogradske "crveno-bele" u ovom takmičenju, računajući i kup takmičenja u bivšim državama čiji je Srbija sukcesor (SFRJ, SRJ,SCG).
Zvezda je u Kupu bivše Jugoslavije pobeđivala tri puta - 1971, 1973, 1975, u zajednici Srbije i Crne Gore jednom (2004), a preostalih pet titula došlo je u poslednjih šest sezona (2013-7), sa jedinim kiksom prošle godine, kada je do svog prvog i jedinog trofeja u klupskoj istoriji stigla ekipa Mega Leksa.
Partizan je drugi put zaredom poražen u finalu, a treći put u poslednjih pet godina. Post "crno-belih" tako traje od 2012, kada su osvojili poslednju, 13. titulu u najmasovnijem klupskom košarkaškom takmičenju (2 trofeja u SFRJ, 6 u SCG i 5 u Srbiji).
Finalni meč nije bio posebno kvalitetan, obe ekipe bile su desetkovane izostankom ili smanjenim učinkom velikog broja bolesnih, povređenih i premorenih igrača. Objektivno, tu je "deblji kraj" izvukao Partizan, koji je na finalnom turniru bio lišen pomoći prvog trenera Aleksandra Džikića, ključnog igrača Vilijama Hečera, Vanje Marinkovića i Miloša Koprivice, dok su i ostali košarkaši zbog virusa i visoke temperature bili sprečeni da pruže maksimum. Za Zvezdu u finalu nisu nastupili Nejt Volters i Nemanja Dangubić, veoma mali učinak imali su povređeni Ognjen Kuzmić, Stefan Jović i Milko Bjelica.
U takvoj situaciji, u finalu Kupa Srbije presudila je insipracija nekoliko pojedinaca. Zvezdi je trijumf donela "rafalna paljba" Marka Gudurića i njegovog imenjaka Simonovića u finišu treće i početkom četvrte deonice, kao i odlična epizodna rola Amerikanca Diona Tompsona, takođe u tom periodu igre kada je odlučen pobednik duela.
Kod "crno-belih", najbolji utisak je ostavio iskusni Novica Veličković, koji je i najzaslužniji za plasman Partizana u finale, pošto je presudio u polufinalnom susretu sa braniocem trofeja Mega Leksom (77:65). U finalu se istakao i borbeni Adin Vrabac (12p, 5sk, 1as), ali to je bilo nedovoljno da bi se pariralo evroligašu Zvezdi.
Džikićev pomoćnik Nenad Čanak dobro je vodio ekipu na ovom finalnom turniru, ali je ipak bio pomalo i tragičar finala. Tehnička dodeljena Čanku na svega tri sekunde pre kraja trećeg kvartala, pokazala se kobnom za Partizan. Naime, Gudurić je pogodio trojku iz nemoguće pozicije sa zvukom sirene, koja je označila kraj trećeg perioda igre, za vođstvo Zvezde od 52:47. Ošamućeni "crno-beli" su početkom završne četvrtine dozvolili velikom rivalu da se poenima Simonovića, Gudurića i Tompsona odmah odlepi na dvocifrenu razliku (57:47) i tako prelomi duel u svoju korist.
Epitet MVP-a meča zasluženo je pripao Marku Guduriću, dok je najbolji strelac finala bio njegov imenjak i saigrač Simonović. Obojica su postigla po 18 koševa, Simon je imao bolji procenat šuta (3/3 trojke, 3/4 dvojke, 3/5 penali), a Gudurić učinak u ostalim statističkim kategorijama (4sk, 3ol, 6as), dovoljno za indeks korisnosti 22.
Marko Gudurić je partijama na ovom finalnom turniru opravdao epitet najvećeg mladog talenta srpske košarke. To je svakako veoma važno za potencijalnog reprezentativca Srbije, koji je u poslednjih 4-5 evroligaških utakmica pružio prilično loše partije. Nema sumnje da će mu ovaj osvojeni trofej kluba i pojedinačno priznanje za najkorisnijeg igrača finala svakako mnogo značiti za samopouzdanje.
"Večiti rivali" iz Beograda ovoga puta nisu imali ozbiljne protivnike na finalnom turniru Kupa Srbije, koji slobodno možemo oceniti najslabijim u istoriji. Ekipe FMP-a, Mega Leksa, Vršca, Spartaka, Dunava i Dinamika nisu bile ozbiljni rivali beogradskim velikanima, što je jako loš znak, jer ispada da za srpsku klupsku košarku važi ona narodna "spala knjiga na dva slova". Gašenje košarkaških centara kao što su Čačak, Valjevo, Kragujevac, Niš, Kraljevo i Užice moglo bi, već u narednih 5-6 godina, da ostavi katastrofalne posledice na jedan on naših najtrofejnijih sportova.
